Traballo realizado polo alumnado de 1º A, dentro do Proxecto Interdisciplinar: A muller abegondesa
O día 5 de Maio fomos a Leiro a facer unha visita a unha señora que se adica á elaboración dos queixos. O seu nome é Toñita e ensinounos a facer queixo. (Jonathan Mesías).
Incluso deunos a proba dalgún dos queixos que xa estaban curados (Fátima Vidal).
(Mentira, non foi unha proba case acabamos cos queixos curados de Toñita, e dou fé que tamén acabamos co pan. Marta)
O queixo faise seguindo estes pasos:
Toñita é unha boa persoa, é simpática. Naceu en Leiro e empezou a traballar moi nova. Dende moi pequena facía os queixos como lle ensinaron na súa casa, a súa avóa. Vive dos queixos e da súa dulzura cos animais. Penso que se merecería ter unha gran empresa de queixos. Hai varias mulleres queixeiras en Abegondo e eu penso que cos queixos que fan terían que ser máis famosas pero cada un pensa o seu, non??? (Patricia Loureda Abuelo).
Toñita dixo que lle gustaba facer queixos, é a súa profesión e non a cambiaría por nada. Á súa neta de 7 anos gústalle que sexa queixeira. Fai o queixo na casa pero ten que ter todo moi limpo e cumprir unha especie de regramento porque senón os inspectores pódenlle pechar o seu negocio. Pero ela teno todo moi ben feito (Raquel Cortés López).
Toñita pareceume unha moi boa persoa. Desde o principio ata o fin cun sorriso. (Manuel Sánchez Sánchez).
Toñita pertence a unha Asociación de queixeiras. Os seus queixos teñen unha etiqueta. Fixádevos na feira. (Laura Caneiro Calviño)
Tóñita é a proba de que, as veces, para enseñar ben non fai falla ser mestre. Demostrounos o mesmo cariño que pon na elaboración de cada un dos seus figurados fillos. Un bico e gracias por todo (Marta).
O día 5 de Maio fomos a Leiro a facer unha visita a unha señora que se adica á elaboración dos queixos. O seu nome é Toñita e ensinounos a facer queixo. (Jonathan Mesías).
Incluso deunos a proba dalgún dos queixos que xa estaban curados (Fátima Vidal).
(Mentira, non foi unha proba case acabamos cos queixos curados de Toñita, e dou fé que tamén acabamos co pan. Marta)
O queixo faise seguindo estes pasos:
- Muxir as vacas
- Bótase o leite nunha cuba
- Despois bótaselle callo e sal e revólvese todo
- Botámoslle un pouco de auga tibia e deixamolo un tempo a repousar (dúas horas, aproximadamente).
- Pónselle unha parrilla para axudar a baixar o cuajo e dáselle a volta.
- Quítase a parrilla e o soro. Pásase a lira
- Collese o queixo da cuba e métese en moldes.
- Hai que poñerlles uns pesos durante un tempo para prensalos mellor.
- Despois dunhas horas se lles quitan os pesos e deixanse curar no frigorífico. (Raquel Cortés, Andrés Mosteiro, Jose Antonio Regueiro e Sergio Insua).
Toñita é unha boa persoa, é simpática. Naceu en Leiro e empezou a traballar moi nova. Dende moi pequena facía os queixos como lle ensinaron na súa casa, a súa avóa. Vive dos queixos e da súa dulzura cos animais. Penso que se merecería ter unha gran empresa de queixos. Hai varias mulleres queixeiras en Abegondo e eu penso que cos queixos que fan terían que ser máis famosas pero cada un pensa o seu, non??? (Patricia Loureda Abuelo).
Toñita dixo que lle gustaba facer queixos, é a súa profesión e non a cambiaría por nada. Á súa neta de 7 anos gústalle que sexa queixeira. Fai o queixo na casa pero ten que ter todo moi limpo e cumprir unha especie de regramento porque senón os inspectores pódenlle pechar o seu negocio. Pero ela teno todo moi ben feito (Raquel Cortés López).
Toñita pareceume unha moi boa persoa. Desde o principio ata o fin cun sorriso. (Manuel Sánchez Sánchez).
Toñita pertence a unha Asociación de queixeiras. Os seus queixos teñen unha etiqueta. Fixádevos na feira. (Laura Caneiro Calviño)
Tóñita é a proba de que, as veces, para enseñar ben non fai falla ser mestre. Demostrounos o mesmo cariño que pon na elaboración de cada un dos seus figurados fillos. Un bico e gracias por todo (Marta).
10 comentarios:
E unha pena que os xovenes non se animen a continuar con este tipo de oficios no medio rural.
Si, eu coincido co comentario anterior, realmente é unha lástima perder tradicións como a da elaboración do queixo artesanal nas aldeas, pero tamén entendo que é moi dificil competir cas fábricas. Fátima.
Os xovenes de hoxe en día non siguen as costumes de fai uns anos.Seguro que a xente maior gustarialle ver os xovenes facer as cousas que se facian antes.Ou recordar as tradicións ou costumes de antes.
E unha pena que os xovenes non se animen a continuar con este tipo de oficios no medio rural,porque non hai moitas persoas que o faga en galiza.
O texto pareceme moi interesante por poñer anacos de dibersos alubnos.A Toñita parecenos moi amble
esa muller portouse moi ben con nós e nós falou de moitas cousas
interesoume moito as instruccións que dou para facer os queixos
a min gustoume moito todo o que nos ensinou sobre os queixo e desexolle que lle vaia moi ben cos seus queixos que por certo estan moi bos ata lofo e moita grazas a Toñita por atendernos na sua casa
a min gustoume moito todo o que nos ensinou sobre os queixo e desexolle que lle vaia moi ben cos seus queixos que por certo estan moi bos ata lofo e moita grazas a Toñita por atendernos na sua casa
a queixeira tiña unhos queixos unha casa moi bonita. Tiña ovellas, vacas, coellos,polos, e un can
Publicar un comentario